Czasami (zbyt często) mam wrażenie, że moje słowa trafiają jak groch o ścianę. Tak jakbym mówiła BLA BLA BLA BLA. Tak było w przypadku, gdy mówiłam, żeby chować przed Dzidzią ostrzałkę do kredek, bo ja sobie jako dziecko naostrzyłam palec. Moje słowa spłynęły po adresatach niczym BLA BLA BLA, ale wywołało iskierkę zainteresowania u Dzidzi. Zgadnijcie co zrobiła następnego poranka? Tak, miazgę z paluszka, bo ktoś odłożył ostrzałkę do jej pudełka kredek.
I to tylko wierzchołek góry lodowej, bo przecież ważniejsze jest to, o czym mówię od pewnego czasu, mianowicie BLA BLA BLA BLA BLA BLA BLA BLA BLA BLA BLA BLA BLA BLA BLA...
> Sometimes (too often) I feel like my words are hitting a wall. It's like I'm saying blah blah blah blah. That's what happened when I told to hide the crayon sharpener from the Baby because I'd sharpened my finger as a child. My words flowed off the recipients like blah blah blah, but they sparked a spark of interest in Baby. Guess what she made the next morning? Yes, pulp from her finger because someone put the sharpener back in her crayon box.
And that's just the tip of the iceberg, because what's more important is what I've been saying for some time: blah blah blah blah blah blah blah blah blah blah blah blah...
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io 
