Dziennik #212/2025 - bezsenność

Dobry wieczór. Tak jak podejrzewałam. Nie udało mi się zmrużyć oka nawet na minutę w nocy. Nie wiem już co mam powiedzieć. Te leki nie działają. Po prostu nie działają. A ja muszę przeżyć jeszcze jebanych 20 dni zanim spotkam się z lekarzem. Nie wiem jak ja dożyję, naprawdę nie wiem. Rano poszłam z psem na spacer i stwierdziłam, że od razu po spacerze idę biegać. To był dzień treningowy, a ja sobie pomyślałam, że wraz z upływem kolejnych godzin będę coraz bardziej zmęczona i będzie mi coraz trudniej na to bieganie wyjść. Tak zrobiłam. Plan treningowy zakładał 5 minut marszu i 5 minut biegu, ale w sumie wyglądało to trochę inaczej, bo truchtałam sobie tak jak mi pasowało. Mniej więcej to wychodziło 7,5 minut / 2,5 minuty, ale nie pilnowałam tego za szczególnie. Jak na nieprzespaną noc to muszę powiedzieć, że biegło mi się super. Nie miałam tak ołowianych nóg jak wczoraj. Po prostu dobrze się bawiłam. Tylko tyle i aż tyle. Nie wiem o co chodzi Garminowi, że ten marsz na początku pokazuje jak nic takiego nie było. Dziwne te rzekome interwały.     Po drodze spotkałam takie małe dzieło sztuki:  *Źródło: fotografia własna* Po powrocie do domu z zadowoleniem stwierdziłam, że znowu wróciłam maksymalnie spocona. Dlaczego z zadowoleniem? Bo nigdy tak nie było. Zawsze wracałam tak fresh jakbym wstała z łóżka, a nie wróciła z biegania. A teraz jest jakoś inaczej. Udaje mi się ciało zmusić do większego wysiłku i bardzo mnie to zadowala. Cały dzień nie mogłam znaleźć sobie miejsca. Próbowałam chwilę pospać, ale u sąsiadów nadal jest tak hałaśliwy remont, że nic mi z tego nie wyszło. Jestem bardzo niespokojna. Jutro mam psychoterapię i co mam powiedzieć? Dzień dobry, witam po urlopie, u mnie super, próbuję się nie zabić? Nikt nie ma pojęcia co przeżywam, bo nikt nie chce mnie wysłuchać. O, wychodzisz z psem to już Ci lepiej. O, poszłaś do sklepu to już Ci lepiej. A dusza rozpada się na pojedyncze atomy i znikąd pomocy, znikąd. Psychiatry nie ma, psycholog nie mogę powiedzieć wszystkiego co we mnie siedzi, bo wezwie policję, żeby mnie do psychiatryka zabrali, przyjaciółka pyta jak się czuję, ale nie ma przestrzeni na to, żebym mogła powiedzieć jak faktycznie się czuję, przyjaciel sam po operacji to nie umiem mu wylać na głowę szamba, ma dość swojego. Czuję się kurewsko samotna i nieszczęśliwa. I to tylko pogłębia mój i tak pogarszający się stan. Jutro idę na miting dla hazardzistów i chcę pogadać tam z jednym gościem co też ma CHAD. Nie wiem, może mi powie coś mądrego. Może jest jeszcze jakaś technika, której nie zastosowałam, a pomaga, nie wiem. Tak czy siak dojrzewa we mnie zamiar ponownego pójścia na sor psychiatryczny. To jest kolejny tydzień, gdzie nie śpię, zaliczam lot w dół i jest tylko gorzej i gorzej. Jestem przerażona perspektywą tego, że moja pani doktor wraca dopiero za 20 dni. Jestem realnie tym przerażona. Wiem jednak, że będę ją prosić o wymianę leków. Z jakiegoś powodu te, które brałam prawie 2 lata przestały działać, zwiększanie dawek nic nie daje to chcę je wymienić. Po prostu. Inaczej stracę już kompletnie nadzieję, że dojdę do siebie. To już trwa kurwa dwa miesiące. Miałam coś jeszcze napisać, ale aktualnie mam w głowie śmietnik i czymś się rozproszyłam i wyleciało mi z głowy. Trudno. Do jutra.