A year ago, I picked up a paintbrush and honestly had no idea what would come of it. I was in such a state that I needed anything to take my mind off the mess in my head. I made myself some tea, laid out the canvas, paints, a few brushes – the cheapest ones I could find in the first shop I came across – and started smearing something on it. I chose a hummingbird because it reminded me of lightness, something fast, beautiful, a little unreal. And so I did the right side of the painting. At the time, it seemed like something big, like I had achieved a small miracle, but today when I look at it... well. You can see the stress, the lack of confidence, the hand that was afraid of stronger colours. The feathers came out stiff, the background bland. I think I was like that myself at the time – frozen in mid-motion, without the courage to take off. The painting then stood in the corner. I had neither the strength nor the desire to finish it. Every time I looked at it, I felt that it was as unfinished as I was at the time. It hurt a little, but I also knew that I didn't want to throw it away or paint over it. After all, it was my first step, something I did during a difficult time, and that's what mattered. And now, pay attention, because a week ago it suddenly came to me. I took out the canvas, dusted it off and thought, ‘Okay, it's now or never.’ I made some coffee, put on some music that I listened to over and over again, and just sat down. I started painting the left side. And after a few minutes, I knew that something was different. That something had changed, that this year had left its mark on me. My hand was calmer, it didn't shake with every movement. The colours were stronger, bolder. The feathers came to life, the background was no longer just a blur, it suddenly became a space. And you know what? I felt relief. Real relief. As if I had finally managed to draw out some of the energy that I had been lacking for so long. The left side came out lively, bold, the kind I wouldn't have dared to paint a year ago. And that moved me. Seriously. Because I saw that during those months when I thought I was standing still, I was learning after all. Slowly, quietly, sometimes without realising it, but still. The painting suddenly became like a mirror. On the right, a girl who is afraid. On the left, one who is still afraid, but not as much. And that difference is huge. I felt that I had finally managed to say something about myself without words.
Rok temu wzięłam do ręki pędzel i serio nie miałam pojęcia, co z tego wyjdzie. Byłam w takim stanie, że potrzebowałam czegokolwiek, żeby nie myśleć o tym całym bajzlu w głowie. Zrobiłam sobie herbatę, rozłożyłam płótno, farby, kilka pędzli – najtańszych, z pierwszego lepszego sklepu – i zaczęłam coś tam smarować. Wybrałam kolibra, bo kojarzył mi się z lekkością, z czymś szybkim, pięknym, trochę nierealnym. No i zrobiłam prawą stronę obrazu. Wtedy wydawało mi się, że to coś wielkiego, że osiągnęłam jakiś mały cud, ale dziś jak patrzę… no cóż. Widać tam stres, widać brak pewności, rękę która się bała mocniejszych kolorów. Pióra wyszły sztywne, tło mdłe. Sama chyba byłam wtedy taka – zatrzymana w pół ruchu, bez odwagi, żeby się odbić od ziemi. Obraz stał potem w kącie. Nie miałam siły ani ochoty go kończyć. Za każdym razem jak na niego patrzyłam, to czułam, że to takie niedokończone jak ja wtedy. Trochę mnie to bolało, ale też wiedziałam, że nie chcę go wyrzucać ani zamalowywać. W końcu to był mój pierwszy krok, coś co zrobiłam w trudnym czasie i to się liczyło. I teraz uwaga, bo tydzień temu nagle mnie naszło. Wyciągnęłam to płótno, odkurzyłam je i pomyślałam: „Dobra, albo teraz, albo nigdy”. Zrobiłam kawę, włączyłam jakąś muzykę, której słuchałam w kółko i po prostu usiadłam. Zaczęłam malować lewą stronę. I już po paru minutach wiedziałam, że jest inaczej. Że coś się zmieniło, że ten rok zostawił na mnie ślad. Ręka była spokojniejsza, nie drżała przy każdym ruchu. Kolory były mocniejsze, bardziej odważne. Pióra dostały życia, tło przestało być tylko plamą, nagle stało się przestrzenią. I wiesz co? Poczułam ulgę. Taką prawdziwą. Jakby w końcu udało mi się wydobyć z siebie trochę tej energii, której przez tyle czasu mi brakowało. Lewa strona wyszła żywa, odważna, taka, jakiej bym się rok temu nawet nie odważyła namalować. I to mnie wzruszyło. Serio. Bo zobaczyłam, że przez te miesiące, kiedy myślałam, że stoję w miejscu, jednak się uczyłam. Powoli, po cichu, czasem bez świadomości, ale jednak. Obraz nagle stał się jak lustro. Po prawej stronie dziewczyna, która się boi. Po lewej – ta, która wciąż się boi, ale już nie tak bardzo. I ta różnica jest ogromna. Czułam, że wreszcie udało mi się powiedzieć coś o sobie bez słów.
Painting is an escape for me, but not just any escape. It's not just playing with paints, it's something more. When I sit in front of the canvas, the world really quietens down. The tension slowly eases, the stress disappears somewhere, and I have a moment to catch my breath. Sometimes it's enough to watch the colours mix on the palette and I already feel calmer. Sometimes I get annoyed that something isn't working out, but then I discover that this smudge or that crooked brushstroke can be the beginning of something else. And that's probably the biggest lesson painting has taught me. That mistakes don't have to be the end, they can be the beginning. That you don't have to control everything. That you can let go and let things take a different turn. The left and right sides of the hummingbird are a symbol for me. A symbol that even when you think nothing is changing, that you're still at the same point, you're actually moving forward step by step. And sometimes you just need to look back to see it. For me, this painting is more than just a pretty bird on a green background. It's a piece of my history. My stress, my relief, my little victory. And I know I'll come back to painting because it gives me what I often can't find in everyday life – peace and the feeling that I can be myself without pretending.
Malowanie jest dla mnie ucieczką, ale nie taką byle jaką. To nie jest tylko zabawa farbami, to coś więcej. Kiedy siedzę przy płótnie, świat naprawdę cichnie. Napięcie powoli schodzi, stres gdzieś znika, a ja mam chwilę, żeby złapać oddech. Czasem wystarczy, że patrzę jak kolory się mieszają na palecie i już czuję się spokojniejsza. Czasem jestem wkurzona, że coś nie wychodzi, ale wtedy odkrywam, że ta plama czy ten krzywy ruch pędzla mogą być początkiem czegoś innego. I to jest chyba największa lekcja, jaką mi dało malowanie. Że błędy nie muszą być końcem, mogą być początkiem. Że nie wszystko trzeba kontrolować. Że można odpuścić i pozwolić, żeby rzeczy potoczyły się inaczej. Lewa i prawa strona kolibra to dla mnie taki symbol. Symbol tego, że nawet kiedy myślisz, że nic się nie zmienia, że wciąż jesteś w tym samym punkcie, to tak naprawdę krok po kroku idziesz dalej. A czasem wystarczy spojrzeć wstecz, żeby to zobaczyć. Dla mnie ten obraz jest czymś więcej niż ładnym ptakiem na zielonym tle. To kawałek mojej historii. Mój stres, moja ulga, moje małe zwycięstwo. I wiem, że będę wracać do malowania, bo daje mi to, czego często nie potrafię znaleźć w codzienności – spokój i poczucie, że mogę być sobą bez udawania.