🌙 A turbo day – 13,000 steps 🚶♀️
Lately, I feel like my life is one never-ending marathon – and without a medal finish line in sight 😅.
I wake up in the morning, it’s still dark outside, coffee barely brewed, and I already have to be in full gear. Working in a kindergarten isn’t just about taking care of kids – it’s a kaleidoscope of emotions, challenges, talks with parents, preparing workshops, festivals, meetings, and the endless paperwork that never stops.
My first month as a homeroom teacher in two groups is behind me – and honestly, it feels more like half a year. I’ve already handled a few field trips, a school board meeting, parents’ meetings, and countless extra activities. During the day, I’m running around at work, and at night… I literally dream about work. I wake up an hour before my alarm goes off because my body thinks I’m living in a constant state of “alert mode.”
And yet, the steps keep adding up – today over 13,000 🚶♀️✨. Sometimes even more, when I walk back home or have errands after work. It just “happens,” but my body feels the tiredness, even if my brain keeps racing forward. ADHD adds its own spice to the mix, making it hard to slow down.
In the evening, I just collapse and fall asleep before I even realize it. Weekends? Supposedly for rest, but in practice – it’s groceries, catching up on paperwork, and filling in my journal. I miss having time to write blog posts, but I’m trying to find balance and not let everyday chaos swallow me whole.
So today’s Actifit report is short – no fireworks, just a raw glimpse of a day full of running around.
💬 And how about you? Do you have your own tricks to carve out a moment of rest when life doesn’t give you a pause button?
🌙 Dzień w trybie turbo – 13 tysięcy kroków 🚶♀️
Ostatnio mam wrażenie, że moje życie to niekończący się maraton – i to bez medalowej mety na horyzoncie 😅.
Rano wstaję, za oknem ciemno, kawa ledwo się zaparzy, a już trzeba być w pełnej gotowości. Praca w przedszkolu to nie tylko opieka nad dziećmi – to kalejdoskop emocji, wyzwań, rozmów z rodzicami, przygotowań do warsztatów, festynów, zebrań i jeszcze tej całej papierologii, która nigdy się nie kończy.
Pierwszy miesiąc w roli wychowawcy w dwóch grupach za mną – i czuję, jakby minęło pół roku. Za plecami już kilka wycieczek, rada pedagogiczna, zebrania i masa dodatkowych zajęć. W dzień bieganie w pracy, w nocy… śnią mi się obowiązki. Budzę się godzinę przed budzikiem, bo mój organizm chyba uznał, że żyję w trybie ciągłego alarmu.
A mimo to kroki same się nabijają – dziś ponad 13 000 🚶♀️✨. Czasem więcej, gdy wracam pieszo albo załatwiam coś po pracy. To się dzieje „przy okazji”, a jednak ciało czuje zmęczenie, choć głowa wciąż goni do przodu. ADHD dorzuca swoje trzy grosze, więc trudno mi zwolnić.
Wieczorem padam na twarz i zasypiam, zanim zdążę się zorientować. Weekendy? Niby odpoczynek, a w praktyce – zakupy, nadrabianie dziennika i całej reszty papierów. Brakuje przestrzeni na wstawianie postów na bloga, ale próbuję znaleźć balans i nie dać się całkowicie pożreć codzienności.
Dziś więc krótkie podsumowanie w rytmie Actifit – bez fajerwerków, ale z realnym obrazem dnia pełnego bieganiny.
💬 A Wy? Macie swoje sposoby, jak wyrwać dla siebie choć chwilę oddechu, gdy życie nie daje pauzy?
This report was published via Actifit app (Android | iOS). Check out the original version here on actifit.io
