Cześć,
Dostałem telefon, że mam do odbioru wynik rezonansu magnetycznego. Myślę sobie, że pewnie jest źle, skoro sami dzwonią. Pojechałem roztrzęsiony, a jedyny drobny pieniądz, który miałem przeznaczyć na parking, wpadł mi pod wykładzinę auta.
Kartą się nie dało, więc zaryzykowałem mandat. Ale udało się ogarnąć temat, zanim dopadła mnie ręka sprawiedliwości. To parking przykościelny, a mama zostawiła już tyle na tacy, że czuję się rozgrzeszony. Otrzymałem kopertę i się zastanawiam, otwierać? Jak się okaże coś złego, to przecież nie dam rady kierować. Dobra otwieram i co? I cytując klasyka, nic w mojej głowie nie znaleźli. No przynajmniej nic patologicznego, bo przy moich obawach zmiany śluzówkowe z zaburzeniami drożności zatok przynosowych to pikuś. Natomiast bójka pod Kauflandem z młodych głupich lat nie pozostała obojętna dla kształtu mojej przegrody nosowej. Wówczas wybrałem mechanizm obrony, a nie ucieczki. Bardzo dobre wiadomości, bo to takie badanie, które teoretycznie może wykryć najgorsze rzeczy. Zatem nawet tą okropną pogodą się nie przejmuję. Zresztą odkąd mam widok na Tatry, nawet taka pogoda ma swój urok. Tutaj naprawdę jest pięknie, ale do tego piękna trzeba dojrzeć. Dopiero od pewnego czasu radość sprawia mi obcowanie z przyrodą i krajobrazem. Nie potrafię robić rewelacyjnych zdjęć, zresztą te moje już widzieliście. Dziś posłużę się więc fotografią pana Krystiana Kiwacza, który potrafił uchwycić to, co widziałem wczoraj w deszczu – warstwowy krajobraz.  *fot. Krystian Kiwacz* Chociaż z Beskidu Niskiego do Tatr jest kawałek, przy dobrej widoczności mam okazję patrzeć na Gerlach. I to jest urocze o każdej porze roku. Może ktoś przejść obok tego obojętnie, może komuś się znudzić. Ale mnie skłania do refleksji przez swój majestatyczny charakter. Życie się zmienia, ludzie przychodzą i odchodzą, a szczyt wciąż ten sam, na wieki.