Robert Makłowicz powiedział kiedyś w jednym ze swoim filmików na YouTube, że człowiek powinien jeść to co rodzi ziemia, na której przebywa. Nie potrafię znaleźć tego filmu, ale kontekst był chyba taki, że jeśli planujemy dłuższy pobyt w jakimś innym kraju to powinniśmy z czasem zacząć jeść tak jak tamtejsi ludzie, to co rodzi ziemia, po której stąpamy.
##
Proszę Państwa! Patrzę na moją ziemię i widzę... nie winorośle, nie bananowce, nie pola ryżowe. Moja ziemia, proszę Państwa, rodzi smalec. Piękny, dorodny, biały, pachnący z cebulką i mięskiem. A skoro natura tak chciała — jem smalec i jestem szczęśliwy. Z chlebem, z ogórkiem kiszonym, czasem odświętnie ze szczyptą soli. I powiadam Wam: nie zazdroszczę Francuzom bagietek ani Włochom pizzy. Bo każdy z nas ma swoją małą kulinarną ojczyznę. A moja ojczyzna to najprawdziwsza perła w świecie, który zachwyca się nasionami chia, jagodami goji i innymi wynalazkami.
Nasz polski smalec to superfood. Niechaj nie zmyli Państwa prostota tej potrawy! Smalec to źródło energii, witamin i — co najważniejsze — niebiańskiej rozkoszy dla podniebienia. Czy może być coś bardziej zniewalającego niż pajda chleba posmarowana grubo smalcem ze skwarkami, które chrupią jak zimowy śnieg pod butem? Więc jedzmy smalec i niechaj narodowie wżdy postronni znają, iż Polacy nie Gęsi, iż swój smalec mają!
##
Tak wygląda szczęście.
Smalec nielodówkowy, nie próbowałem jeszcze.
Skład tego powyżej.
Ten jest lodówkowy.
Trochę już wyżarty.
Wpis z przymrużeniem oka... oczywiście ze smalcem nie wolno przesadzać, bo jest bardzo tłusty... ale kromeczka chyba jeszcze nikomu nie zaszkodziła, co nie? :)
Smacznego!