KTO KOCHA KOTY #11

KTO KOCHA KOTY #11 (3 osoby, 3 cytaty)

Oto Jedenasty odcinek Kocich Zagadek, okraszonych fragmentami poezji, prozy, fotografii, muzyki i sztuki. Przeczytacie tu złote myśli, obserwacje i opowiadanka lub różne inne konstatacje na temat Kotów - dokonanych przez Ludzi kochających Koty, czyli Tych, którzy najlepiej się na tym znają.

Postaci jak zawsze jest TYLKO TRZY. Czyli na fotkach opatrzonych tą samą cyfrą - jest ten sam Bohater, (niekiedy w kilku odsłonach :).

Oto nasza dzisiejsza Trójka.

JEDEN

"W dzisiejszych czasach wszyscy musimy być konformistami. Wy, Koty - jesteście jedynymi niezależnymi istotami, które jeszcze pozostały." Lilian Jackson Braun"

DWA

"Pewnego dnia w tekturowym pudełku, czy w jakiejś torbie przybył do Warszawy kot Iwan, a właściwie trzymiesięczny kotek Wańka, szary z ciemnymi pręgami dachowiec, chudy, długonogi, bardzo nerwowy.

Od razu następnego dnia kot zginął. Przepadł absolutnie i bez śladu. Zrewidowaliśmy całe mieszkanie, odsunęliśmy wszystkie meble, zajrzeliśmy do wszystkich schowków. Kota Iwana nigdzie nie było. Ale było otwarte na oścież okno w pokoju Ani, gdzie denat ostatnio przebywał. Z lupą przy oku zbadałem blaszany parapet. Tak, znalazłem jakieś ryski. Mogły być dziełem pazurów lecącego w przepaść Iwana, mogły też powstać przypadkowo. Słyszałem już przedtem, że spadające koty, szczególnie młode, żeglują w powietrzu jak wiewiórki i wychodzą z opresji cało. Więc obleciałem z góry na dół wszystkie klatki schodowe. Bezskutecznie. Przesłuchałem panią z kiosku na okoliczność podwórkowych dzieci. Nie, żadne dziecko nie znalazło bezdomnego kota. Wlazłem zatem do piwnicy, gdzie żyją bezpańskie kocury. I tam nie było Wańki.

Więc zaczęliśmy rozpaczać z żoną, jęliśmy wyobrażać sobie, co to będzie, kiedy wrócą dzieci ze szkoły. Rychło wpadła Ania z tornistrem na plecach, który w pośpiechu rzuciła na podłogę korytarza. Tak jej było spieszno do kota. Podniecona, zdenerwowana, jąkając się oświadczyła, że nie mogła doczekać końca lekcji.

- Gdzie jest kot?

- Wejdźmy do twego pokoju - powiedziała żona zdobywając się bohatersko na żałosny spokój. Stuknęły drzwi, a ja zamarłem w korytarzu czekając na wybuch tragicznej rozpaczy dziecka. Tymczasem po krótkiej chwili rozległy się wrzaski, ale rozdzierające wrzaski radości.

- Ty, ty brzydki, ty kochany, najukochańszy, maleństwo słodkie, jak ty mogłeś, ale dobrze, że już jesteś, och najdroższy, gdzie jego mleczko, och, och!

Potem odezwały się szaleńcze cmokania i bliski zawału resztką sił wpadłem do pokoju, gdzie kot Iwan stał pośrodku z wyprężonym grzbietem w geście przeciągania się, z przebiegłym i cynicznym uśmiechem, jaki pojawia się na jego pysku w momencie ziewnięcia. Okazało się, że żona powiedziała Ani o nieszczęściu, a biedne dziecko runęło jak długie na swoje łóżko. Wtedy coś pisnęło i z cienkiej fałdy narzuty wyskoczył zaspany i obrażony Wania.

Tadeusz Konwicki - "Kot Iwan