အလုပ်ပိတ်ရက်ဆိုတာ ကျွန်တော့်အတွက် ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေတဲ့ စိတ်ရော၊ ကိုယ်ပါ ပြန်လည်အားဖြည့်ဖို့ အကောင်းဆုံးအချိန်ပါပဲ။ အရင်လို မနက်စောစော နာရီပေးနှိုးစရာ မလိုတော့ဘဲ နေရောင်ခြည်နွေးနွေးက နဖူးပေါ်ကို ဖြာကျလာတဲ့အထိ အိပ်စက်အနားယူတယ်။ အလောတကြီး ပြေးလွှားနေရတဲ့ ဘဝရဲ့အရှိန်အဝါကနေ ခဏလောက် ရုန်းထွက်ပြီး ကိုယ့်အတွက် ကိုယ်ပိုင်အချိန်တွေကို ဖန်တီးယူလိုက်တာပါ။
မနက်ခင်းမှာ ကျွန်တော်အကြိုက်ဆုံး ကော်ဖီကို ဖျော်ပြီး ပြတင်းပေါက်နားမှာ ထိုင်၊ စာအုပ်ကောင်းကောင်းလေးတစ်အုပ် ဖတ်လိုက်တဲ့အခါ စိတ်က ပေါ့ပါးသွားတယ်။ ဖုန်းကို ခဏပိတ်ထားလိုက်ပြီး ဆိုရှယ်မီဒီယာတွေရဲ့ ဖိအားတွေကနေလည်း အနားယူလိုက်တယ်။ စိတ်ကို အေးချမ်းစေတဲ့ တေးသွားလေးတွေ ဖွင့်ပြီး ကိုယ်တိုင်ချက်ပြုတ်ထားတဲ့ အစားအစာလေးတွေကို သီချင်းနားထောင်ရင်း ဖြည်းဖြည်းချင်း အရသာခံစားစားလိုက်တယ်။ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ရက်တွေမှာ ဒီလိုအချိန်မျိုးတွေက အင်မတန်ရှားပါတယ်။
နေ့လယ်ခင်းရောက်တော့ အပြင်ထွက်ပြီး လမ်းလျှောက်တယ်။ ပန်းခြံထဲမှာ လမ်းလျှောက်ရင်း သဘာဝရဲ့ အလှအပကို ရှုစားလိုက်တဲ့အခါ ကျွန်တော့်စိတ်က ပိုပြီး လန်းဆန်းလာတယ်။ တစ်ယောက်တည်း အေးအေးဆေးဆေး တွေးတောရင်း ဒီနေ့ရဲ့ အခိုက်အတန့်တွေကို အပြည့်အဝ ခံစားလိုက်တယ်။ နေဝင်ချိန်မှာတော့ ကိုယ့်ရဲ့ ဝါသနာဖြစ်တဲ့ ပန်းချီဆွဲတာ၊ ဓာတ်ပုံရိုက်တာမျိုးတွေနဲ့ အချိန်ကုန်ဆုံးလိုက်တယ်။ ဒါမှမဟုတ်လည်း ကိုယ့်ရဲ့အိမ်မွေးတိရစ္ဆာန်လေးတွေနဲ့ ပျော်ရွှင်စွာ အချိန်ဖြုန်းလိုက်တယ်။
အလုပ်ပိတ်ရက်တိုင်းမှာ တခြားလူတွေအတွက်မဟုတ်ဘဲ ကိုယ့်အတွက်သာ အချိန်ပေးလိုက်တဲ့အခါ အလုပ်ပြန်စမယ့်ရက်အတွက် စိတ်ရောကိုယ်ပါ အားအင်အပြည့် ဖြစ်လာပါတယ်။ ပင်ပန်းတဲ့ရက်တွေရဲ့ နောက်မှာ ဒီလိုအေးချမ်းတဲ့ အနားယူခြင်းမျိုး ရှိနေတယ်ဆိုတာကပဲ ကျွန်တော့်ကို ရှေ့ဆက်ဖို့ ခွန်အားတွေ ပေးနေတာပါ။